Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

-_-

03:26 τα ξημερώματα, ημέρα Τρίτη. Άλλο ένα ανούσιο κείμενο.
Ήταν μία πολύ άδεια μέρα.. Σηκώθηκα στις 2 και από τότε σέρνομαι από καναπέ σε καναπέ. Με το pc μου φυσικά. Άνοιξα το βιβλίο της γεωμετρίας σε κάποια φάση.. Αλλά δεν τελείωσα την ύλη, δεν με ενδιαφέρει έτσι κι αλλιώς. Σε καμιά πενταριά ώρες γράφω, και θα δικαιώσω τον αγαπημένο μου καθηγητή μαθηματικών με το ωραιότατο δεκαράκι που μου έβαλε στο τετράμηνο. Δεν με νοιάζει. Δεν με νοιάζει τίποτα τώρα. Θα με νοιάξει μια φορά στην τρίτη όπου θα αποφασιστεί το μέλλον μου και θα αρπάξω την ευκαιρία να φύγω επιτέλους από αυτή τη μικρή κωμόπολη. Προς το παρόν υπάρχει μόνο η ρουτίνα, την οποία ακολουθώ πιστά, όπως και όλοι μας, μην έχοντας άλλη επιλογή. Πνίγομαι.. Η καθημερινότητα δε λέει να αλλάξει σε κανέναν τομέα ούτε στο ελάχιστο. Ίσως να μην είναι τόσο άσχημα.. Ίσως εγώ να δραματοποιώ τα πράγματα.. Υπάρχουν άτομα που με τη βοήθειά τους η κατάσταση παλεύεται, και πολλά μικρά συμβάντα που με κρατούν σε ευχάριστη διάθεση, αλλά ο πραγματικός μου εαυτός βγαίνει όταν αποτυπώνω τις σκέψεις μου στο χαρτί, και ο εαυτός αυτός είναι πάντα τόσο μελαγχολικός.. Απλώς νιώθω άχρηστη, πως δεν έχω κανένα αξιόλογο σκοπό και πως ίσως δεν είμαι προορισμένη για κάτι μεγάλο. Αυτό πραγματικά με σκοτώνει. Μάλλον γιατί δεν είμαι, αλλά κανείς ακόμα δεν μου έχει δώσει κάποια ευκαιρία ώστε να το αποδείξω. Στην πραγματικότητα ζω με αισιοδοξία. Πρέπει να είμαι διχασμένη προσωπικότητα. Ο.ο
Άλλη μία μέρα πέρασε έτσι, κάνοντας τίποτα, και αντί να κάνω κάτι ακόμα και τώρα παραμένω αδρανής. Δεν είχα καθόλου έμπνευση για να γράψω κάτι αξιόλογο, και θα προτιμούσα να διέγραφα απλώς την ανάρτηση, αλλά ένας φίλος σήμερα μου είπε να γράψω αυθόρμητα. Να λοιπόν το αποτέλεσμα. Όμως θέλω να τελειώσω με κάτι όμορφο:

Και καθώς ήσυχη θα κοιμάσαι εδώ
Έρποντας θα ρθω σ’ εσένα
Τη ζωή και το αίμα να σου πιω
Και έτσι θα τρέμεις για μένα
Κι εγώ θα σε φιλώ
Και το κατώφλι του θανάτου θα διαβείς
Με φόβο, μες στην κρύα μου αγκαλιά
Και θέλω μόνο αυτό να ρωτήσω
Πριν μαζί σου να πετάξω
Ποια μάνα θα σου δείξει αυτά
Που έχω εγώ να σου διδάξω;»
                      Heinrich August
                      Der Vampir

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

cagp0


Σ’ αγαπώ. Μία τόσο δυσκολονόητη έννοια, σπάνια πραγματική, κι όμως, πλέον λέγεται απ’ όλους λες και είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Μπαίνω κάθε μέρα στο facebook και το τι υποκρισία υπάρχει δεν περιγράφεται. Φράσεις τύπου papaw ce, cgpw, c.L υπάρχουν σε κάθε δικτυακή συζήτηση και σχόλιο, ακόμα και από άτομα που δεν έχουν συναντηθεί ποτέ. Αλλά γενικά, και στον πραγματικό κόσμο, το σ’ αγαπώ είναι τόσο συνηθισμένο, λέγεται χωρίς να εννοείται, χρησιμοποιείται ως χαιρετισμός ή για ‘γλύψιμο’ όταν κάποιος θέλει κάποια χάρη. Εν τω μεταξύ άμα ρωτήσεις τους ανθρώπους αυτούς τι σημαίνει αγάπη δεν θα ξέρουν τι να σου απαντήσουν. Πράγματι, είναι δύσκολο να το εξηγήσεις, αλλά αν το έχεις νιώσει, ξέρεις. Βέβαια σήμερα λίγοι ξέρουν, οι περισσότεροι  νομίζουν πως αγαπάνε, επειδή έτσι τους έχουν μάθει πως είναι η αγάπη, αλλά στην πραγματικότητα όλες τους οι σχέσεις είναι σχέσεις εκμετάλλευσης και συμφερόντων. Για παράδειγμα χρειάζεσαι φίλους γιατί πρέπει να έχεις κάποιον να βγαίνεις έξω, ενώ αγαπάς τη μάνα σου επειδή τη χρειάζεσαι, ή τουλάχιστον κάποτε τη χρειαζόσουν. Η επιβεβαίωσή της με λόγια προς τον άλλον σε περιπτώσεις σαν κι αυτές είναι η εγγύηση ώστε η κατάσταση της εκμετάλλευσης να συνεχίσει να πραγματοποιείται. Απ’ την άλλη, τι ακριβώς σημαίνει να αγαπάς? Για μένα αγάπη υπάρχει μέσα από την ανιδιοτέλεια. Όταν βάζεις τον άλλον πάνω από τον εσένα, και όταν μπορείς χωρίς εγωισμούς να θυσιάσεις πολλά πράγματα, -ακόμα και τον εαυτό σου- για το άτομο αυτό. Αυτή είναι η ολοκληρωτική και ανιδιοτελής αγάπη κατά τη γνώμη μου, αν και πλέον έχει σχεδόν εξαλειφθεί. Από μία άλλη άποψη, δεν υπάρχει καν αγάπη. Άμα το καλοσκεφτείς, σε μία υποθετική περίπτωση που είχες απέναντί σου ένα άτομο που αγαπάς, και σου έλεγαν να επιλέξεις, να πεθάνει αυτό ή εσύ, τι θα επέλεγες? Δεν νομίζω να θυσιαζόταν κανείς στην πράξη. Είναι λογικό από την άποψη της φύσης: είμαστε άνθρωποι, κοινωνικά πλάσματα που ζουν ομαδικά. Ως παιδιά αγαπάμε την οικογένειά μας και λαμβάνουμε αγάπη από αυτή επειδή διαφορετικά δεν θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε. Όταν είμαστε αρκετά μεγάλοι και ικανοί να ανεξαρτητοποιηθούμε, φεύγουμε. Αργότερα αγαπάμε τους φίλους μας επειδή περνάμε καλά μαζί τους. Όσο πιο καλά περνάς με έναν φίλο σου, τόσο πιο καλό φίλο τον έχεις. Άρα και πάλι είναι μία σχέση αμοιβαίας εκμετάλλευσης, αφού ο ένας θέλει τον άλλον για την προσωπική του ικανοποίηση. Τέλος αγαπάμε τον σύντροφό μας επειδή η φύση έχει κανονίσει και για τη διαιώνιση του είδους, ενώ τον διαλέγουμε (άμα δεν είμαστε μπάζα και έχουμε τη δυνατότητα βέβαια xp) ανάλογα με τις προτιμήσεις μας. Άρα ή είμαστε κατά βάθος απίστευτα εγωιστές από φυσικού μας, και ίσως να μην το καταλαβαίνουμε καν, ή απλώς έτσι έχουμε φτιαχτεί. Όταν άκουσα αυτή την οπτική γωνία σε μία συζήτηση που είχα με τον ξάδερφο μου έμεινα, αφού πραγματικά βγάζει νόημα. Αλλά ακόμα και τώρα που δεν μπορώ ολοκληρωτικά να διαψεύσω τίποτα, είμαι αντίθετη, γιατί υπάρχουν κάποια άτομα στη ζωή μου, μετρημένα στα δάχτυλα μεν όπως έχω ξαναπεί, των οποίων θέλω πάντα το καλό και θα θυσίαζα πολλά πράγματα προκειμένου να τα κρατήσω κοντά μου. Δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα με καλύτερη λέξη από την αγάπη. Τα συμπεράσματα δικά σας.. Εγώ πάντως εκτός του ότι προβληματίστηκα, εκτίμησα περισσότερο κάποιες σχέσεις μου και ένιωσα τυχερή γιατί αγαπάω από επιλογή, ενώ εξαιτίας των ατόμων αυτών δεν θα πάψω να πιστεύω.

Αυτούς τους προβληματισμούς μου τους έβαλε στο μυαλό ο fav μου ξάδερφος, τον οποίο, όλως παραδόξως, αγαπώ :P ( ♥ κωστήη ♥ )

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

death note

DEATH NOTE
Το καλυτερότερο anime στον κόσμο! Το αγαπημένο μου και το μοναδικό anime που με επηρέασε τόσο σε βαθμό που να μην μπορώ να απομακρυνθώ από την οθόνη ούτε για WC xD. Πράγματι όμως το είδα χωρίς καμία παύση μέχρι το τελευταίο επεισόδιο, και μ’ άρεσε τόσο πολύ-τρελάθηκα για την ακρίβεια(Α)- που το ξαναείδα και το ξαναείδα.. Συνολικά 7 φορές, εκτός από το επεισόδιο 25, στο οποίο έχω χάσει το μέτρημα.. κάπου 25 με 30 φορές υποθέτω.. Και ναι είμαι psycho ξέρω, δεν μπορώ να κάνω κάτι ;p


Τι γίνεται(?!)
Ένας κόσμος όπου οι θεοί, οι επονομαζόμενοι shinigami,(συνηθισμένη ονομασία θεών σε anime και manga, σημαίνει ‘θεός θανάτου’) γράφουν ονόματα τυχαίων ανθρώπων στα death notes τους, έτσι ώστε να κλέψουν το χρόνο ζωής που τους απομένει. Εκτός από αυτές τις δολοφονίες όμως, δεν έχουν τίποτα να κάνουν στον κόσμο τους. Έτσι αρχίζει η ιστορία μας, όταν ένας shinigami ονόματι ryuuk, λόγω της αφόρητης ανίας του, ρίχνει το death note, το όπλο της αθανασίας του στη γη. Ο πρώτος άνθρωπος που το ανακαλύπτει είναι ο ήρωάς μας, ο Light Yagami, αριστούχος μαθητής λυκείου με μία ψύχωση να γίνει ο θεός του νέου αγνού κόσμου που θα δημιουργήσει σκοτώνοντας όλους τους εγκληματίες της γης. Έτσι αρχίζει και σκοτώνει αδίστακτα όποιον θεωρεί επικίνδυνο γράφοντας απλά το όνομά του στο θαυματουργό τετραδιάκι και σιγά σιγά τα ποσοστά εγκληματικότητας μειώνονται. Τότε, αφού έχει καρφωθεί όσο δεν πάει, η αστυνομία αρχίζει τις έρευνες για τη μυστήρια αιτία του. Σε αυτό το σημείο μπαίνει ο γαμάτος της υπόθεσης, ο L, ο καλύτερος πράκτορας παγκοσμίως του οποίου η ευφυΐα είναι απίστευτου μεγέθους, με σκοπό να διαλευκάνει την υπόθεση. Κι εδώ αρχίζει ένα παιχνίδι ποιος-θα-πεθάνει-πρώτος μεταξύ των βασικών χαρακτήρων μέχρι το τέλος. Το anime είναι τρομακτικά έξυπνο με τακτικές και λεπτομέρειες που ένα φυσιολογικό ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να φανταστεί, ενώ για να καταλάβεις την υπόθεση πρέπει να παρατηρείς και την παραμικρή λεπτομέρεια. Top1 κατά τη γνώμη μου και δεν έχει υπάρξει καλύτερο, παρ’ όλο που είμαι καμένη με τα anime και άρα έχω καλό μέτρο σύγκρισης.
Σημείωση ότι ο L είναι ο άντρας της ζωής μου(!)


Βασικοί Χαρακτήρες:

Yagami Light

L (Lawliet)

Amane Misa

Shinigami Ryuuk
Shinigami Rem

Near

Mello

                                                       
Ακόμα και το opening με τρελαίνει άπειρα.!
http://www.youtube.com/watch?v=VcVGj-sdXw8


                                                              


Τρίτη 4 Μαΐου 2010

μια ασκοπη αναλυση

11 το βράδυ κάθομαι στον δερμάτινο καναπέ έχοντας μόλις κάνει μπάνιο. Πωω βαριέμαι να στεγνώσω τα μαλλιά μου.. θα ήταν πιο βολικό άμα τα έκοβα κοντά αλλά τα κοντά δεν μου πάνε.. δεν είναι ωραία. Τώρα που είπα ωραία πρέπει να αδυνατίσω. Με 1.70 ύψος στις μέρες μας δεν είναι λογικό να ξεπερνάω τα 55 κιλά. Μετά τις εξετάσεις παίζει να βάψω και τα μαλλιά μου. Αντάβειες raccoon για να μην είμαι και ίδια με όλους. Μ’ αρέσει να είμαι στη μάζα αλλά για να ξεχωρίζω, όχι να γίνομαι ένα με αυτήν.
Αλλά απ’ ότι φαίνεται απλώς υποστηρίζω αυτήν την άποψη δεν την ακολουθώ. Βασικά δεν ξέρω καν τι σημαίνει. Θέλω να είμαι μοναδική αλλά όλοι να με αποδέχονται θαυμάζοντάς με γι’ αυτό που είμαι.. Βέβαια θα ήθελα να είμαι από ‘κείνους που δεν τους νοιάζει η γνώμη του κόσμου και δεν χρειάζονται τον περίγυρο –τη γνώμη και την κριτική του- για να νιώθουν ευχαριστημένοι και ικανοί να συνεχίσουν, αλλά δεν είμαι. Λίγα είναι τα άτομα που με ξέρουν πραγματικά, αφού ο εαυτός που προβάλω στον κόσμο είναι αυτός που πιθανότατα θέλουν να δουν, όχι, μάλλον αυτός που θέλω εγώ να δουν, χωρίς να ξέρω τι παραπάνω έχει αυτός ο εαυτός από εμένα. Συγκεκριμένα μπορώ να μετρήσω αυτά τα άτομα στα δάχτυλα του ενός χεριού μου. Παράξενο για ένα τόσο κοινωνικό άτομο, με αμέτρητους ‘φίλους’ και με αυτή τη σχεδόν χαζοχαρούμενη συμπεριφορά. Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω, αν πρέπει να συνεχίσω την καθημερινότητα μου όπως έχω συνηθίσει ή να κάνω επιτέλους τη διαφορά, κάτι που δεν ολοκληρώνει κανένα σκοπό αλλά ίσως να με κάνει να νιώσω καλύτερα. Μπαα δεν νομίζω να βοηθήσει και ούτως ή άλλος βαριέμαι. Κάνω αυτό που κάνω. Τουλάχιστον έχω γνώση του ότι αποτελώ μέρος της μάζας και δεν έχω ψευδαισθήσεις ανεξαρτησίας. Επίσης όμως ότι κάνω είναι επειδή το θέλω, άρα αυτό καλυτερεύει την κατάσταση. Το ότι ακόμη και τα πράγματα που θέλω είναι καθορισμένα από άλλους και είμαι επηρεασμένη από διάφορα μέσα έτσι ώστε να τα θέλω είναι ένα άλλο θέμα.
tcpaa.. η άσκοπη ανάλυσή μου τελειώνει εδώ. Πήγε 12 η ώρα και το πρωί πρέπει να ξυπνήσω για να συνεχιστεί η κοινωνική πλύση εγκεφάλου μέσω του σχολείου.. Τουλάχιστον εκεί μαθαίνεις και δυο πράγματα που θα βοηθήσουν τον καθένα ξεχωριστά, άμα βέβαια κάτσει να ασχοληθεί κανείς. Πρέπει να στεγνώσω και τα μαλλιά μου τωρα..
anyway, that’s all^^

Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

προλογος =^._.^=



πρώτη μέρα και πρώτη φορά που ασχολούμαι με blogs (δεν ξέρω τι μου γίνεται αλλά ok) Ο.ο καλή φάση.. ουσιαστικά είμαι ένα noobάκι εδώ (οπότε χρειάζομαι λίγη επιείκεια)
απλά είδα το blog ενός κσα μου και ζήλεψα.. έτσι αποφάσισα να γίνω και εγώ μία blogger. και καλά ποζέρι έτσι να χώνομαι παντού! yepp

pff αυτά τα ελληνικά με κουράζουν-.- έχω συνηθίσει τα greeklish βασικά.. αλλά θέλω οι αναρτήσεις μου να είναι πιο απλές και να μην ζορίζουν τον κόσμο που τις διαβάζει(Α) ακόμα και τόνους βάζω!!

anyway.. θα ήθελα να έχω ένα blog στο οποίο να κυριαρχούν θέματα σχετικά με anime και manga, τα οποία θα μπορούσα να πω πως είναι η μεγαλύτερή μου πόρωση, αλλά δεν είμαι καθόλου καλή γνώστης του θέματος. βέβαια σίγουρα θα αναφέρω και θα προτείνω κάποια στα οποία έχω ιδιαίτερη αδυναμία και άλλα που μου έχουν κάνει εντύπωση, με μία μικρη ερασιτεχνική ανάλυση^^ τώρα δεν ξέρω.. απ' ότι φαίνεται θα γράφω με αυθορμητισμό.
βασικά εδώ ίσως να αποκαλύπτω τον μελαγχολικό εαυτό μου.. εννοώ ότι δεν θα κρύβομαι μέσα από ένα τεράστιο -για κοινωνικούς λόγους ψεύτικο χαμόγελο όπως γίνεται στον πραγματικό κόσμο..

→ένα μέρος όπου μπορώ να λέω ότι θέλω χωρίς να με κρίνει κανείς


that's all..
welcome to my world

クリスティーナ著