Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

-_-

03:26 τα ξημερώματα, ημέρα Τρίτη. Άλλο ένα ανούσιο κείμενο.
Ήταν μία πολύ άδεια μέρα.. Σηκώθηκα στις 2 και από τότε σέρνομαι από καναπέ σε καναπέ. Με το pc μου φυσικά. Άνοιξα το βιβλίο της γεωμετρίας σε κάποια φάση.. Αλλά δεν τελείωσα την ύλη, δεν με ενδιαφέρει έτσι κι αλλιώς. Σε καμιά πενταριά ώρες γράφω, και θα δικαιώσω τον αγαπημένο μου καθηγητή μαθηματικών με το ωραιότατο δεκαράκι που μου έβαλε στο τετράμηνο. Δεν με νοιάζει. Δεν με νοιάζει τίποτα τώρα. Θα με νοιάξει μια φορά στην τρίτη όπου θα αποφασιστεί το μέλλον μου και θα αρπάξω την ευκαιρία να φύγω επιτέλους από αυτή τη μικρή κωμόπολη. Προς το παρόν υπάρχει μόνο η ρουτίνα, την οποία ακολουθώ πιστά, όπως και όλοι μας, μην έχοντας άλλη επιλογή. Πνίγομαι.. Η καθημερινότητα δε λέει να αλλάξει σε κανέναν τομέα ούτε στο ελάχιστο. Ίσως να μην είναι τόσο άσχημα.. Ίσως εγώ να δραματοποιώ τα πράγματα.. Υπάρχουν άτομα που με τη βοήθειά τους η κατάσταση παλεύεται, και πολλά μικρά συμβάντα που με κρατούν σε ευχάριστη διάθεση, αλλά ο πραγματικός μου εαυτός βγαίνει όταν αποτυπώνω τις σκέψεις μου στο χαρτί, και ο εαυτός αυτός είναι πάντα τόσο μελαγχολικός.. Απλώς νιώθω άχρηστη, πως δεν έχω κανένα αξιόλογο σκοπό και πως ίσως δεν είμαι προορισμένη για κάτι μεγάλο. Αυτό πραγματικά με σκοτώνει. Μάλλον γιατί δεν είμαι, αλλά κανείς ακόμα δεν μου έχει δώσει κάποια ευκαιρία ώστε να το αποδείξω. Στην πραγματικότητα ζω με αισιοδοξία. Πρέπει να είμαι διχασμένη προσωπικότητα. Ο.ο
Άλλη μία μέρα πέρασε έτσι, κάνοντας τίποτα, και αντί να κάνω κάτι ακόμα και τώρα παραμένω αδρανής. Δεν είχα καθόλου έμπνευση για να γράψω κάτι αξιόλογο, και θα προτιμούσα να διέγραφα απλώς την ανάρτηση, αλλά ένας φίλος σήμερα μου είπε να γράψω αυθόρμητα. Να λοιπόν το αποτέλεσμα. Όμως θέλω να τελειώσω με κάτι όμορφο:

Και καθώς ήσυχη θα κοιμάσαι εδώ
Έρποντας θα ρθω σ’ εσένα
Τη ζωή και το αίμα να σου πιω
Και έτσι θα τρέμεις για μένα
Κι εγώ θα σε φιλώ
Και το κατώφλι του θανάτου θα διαβείς
Με φόβο, μες στην κρύα μου αγκαλιά
Και θέλω μόνο αυτό να ρωτήσω
Πριν μαζί σου να πετάξω
Ποια μάνα θα σου δείξει αυτά
Που έχω εγώ να σου διδάξω;»
                      Heinrich August
                      Der Vampir

2 σχόλια:

  1. Well.. Πρώτα από όλα, θέλω να σου πω κάτι. Το πως αισθάνομαι για εσένα, κάτι που κρατάω τόσο καιρώ μέσα μου και με πνίγει αφάνταστα. Θέλω να βγω στον δρόμο και να το φωνάξω!!!

    Είσαι emo.. :P :P :P

    Το ποίημα στο τέλος με έκανε να ανατριχιάσω...

    Πολύ ωραίο...

    Για πάντα ο λύκος μέσα μου να επιθυμεί το πρόβατο μέσα σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λοιπόν αυτό το ποίημα έχει κάνει ένα πολύ μεγάλο ταξίδι. Από το στόμα μιας κοπέλας, σε μια πόρτα δωματίου κι από 'κει σ' ένα τυχαίο blog κι από κει σ' ένα άλλο. Καλή φάση.

    Το πρόβλημα της προσωπικότητας που αναφέρεις δεν το χεις μόνο εσύ και φυσικά το έχουν αναλύσει χιλιάδες ψυχολόγοι/ψυχαναλητές. Το θέμα όμως από την δική μου πλευρά είναι, ότι ο καθένας από εμάς δεν είναι ,απλά, διπλή προσωπικότητα, αλλά διαθέτει χιλιάδες μάσκες που φοράει για να γίνει αρεστός στους γύρω του. Και σου θέτω δύο ερωτήματα. Πως εσύ ξέρεις ότι μετά από τόσα πρόσωπα που έχεις δημιουργήσει, μπορείς να ξεχωρίσεις το πραγματικό; Κι αν ,όντως, μπορείς να ξεχωρίσεις το πραγματικό, έχεις τη δύναμη να αποδεχτείς ,ότι αυτό θες να έχεις, ή φοβάσαι να μείνεις μόνη σου μαζι του;

    ΑπάντησηΔιαγραφή