cagp0

Σ’ αγαπώ. Μία τόσο δυσκολονόητη έννοια, σπάνια πραγματική, κι όμως, πλέον λέγεται απ’ όλους λες και είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Μπαίνω κάθε μέρα στο facebook και το τι υποκρισία υπάρχει δεν περιγράφεται. Φράσεις τύπου papaw ce, cgpw, c.L υπάρχουν σε κάθε δικτυακή συζήτηση και σχόλιο, ακόμα και από άτομα που δεν έχουν συναντηθεί ποτέ. Αλλά γενικά, και στον πραγματικό κόσμο, το σ’ αγαπώ είναι τόσο συνηθισμένο, λέγεται χωρίς να εννοείται, χρησιμοποιείται ως χαιρετισμός ή για ‘γλύψιμο’ όταν κάποιος θέλει κάποια χάρη. Εν τω μεταξύ άμα ρωτήσεις τους ανθρώπους αυτούς τι σημαίνει αγάπη δεν θα ξέρουν τι να σου απαντήσουν. Πράγματι, είναι δύσκολο να το εξηγήσεις, αλλά αν το έχεις νιώσει, ξέρεις. Βέβαια σήμερα λίγοι ξέρουν, οι περισσότεροι  νομίζουν πως αγαπάνε, επειδή έτσι τους έχουν μάθει πως είναι η αγάπη, αλλά στην πραγματικότητα όλες τους οι σχέσεις είναι σχέσεις εκμετάλλευσης και συμφερόντων. Για παράδειγμα χρειάζεσαι φίλους γιατί πρέπει να έχεις κάποιον να βγαίνεις έξω, ενώ αγαπάς τη μάνα σου επειδή τη χρειάζεσαι, ή τουλάχιστον κάποτε τη χρειαζόσουν. Η επιβεβαίωσή της με λόγια προς τον άλλον σε περιπτώσεις σαν κι αυτές είναι η εγγύηση ώστε η κατάσταση της εκμετάλλευσης να συνεχίσει να πραγματοποιείται. Απ’ την άλλη, τι ακριβώς σημαίνει να αγαπάς? Για μένα αγάπη υπάρχει μέσα από την ανιδιοτέλεια. Όταν βάζεις τον άλλον πάνω από τον εσένα, και όταν μπορείς χωρίς εγωισμούς να θυσιάσεις πολλά πράγματα, -ακόμα και τον εαυτό σου- για το άτομο αυτό. Αυτή είναι η ολοκληρωτική και ανιδιοτελής αγάπη κατά τη γνώμη μου, αν και πλέον έχει σχεδόν εξαλειφθεί. Από μία άλλη άποψη, δεν υπάρχει καν αγάπη. Άμα το καλοσκεφτείς, σε μία υποθετική περίπτωση που είχες απέναντί σου ένα άτομο που αγαπάς, και σου έλεγαν να επιλέξεις, να πεθάνει αυτό ή εσύ, τι θα επέλεγες? Δεν νομίζω να θυσιαζόταν κανείς στην πράξη. Είναι λογικό από την άποψη της φύσης: είμαστε άνθρωποι, κοινωνικά πλάσματα που ζουν ομαδικά. Ως παιδιά αγαπάμε την οικογένειά μας και λαμβάνουμε αγάπη από αυτή επειδή διαφορετικά δεν θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε. Όταν είμαστε αρκετά μεγάλοι και ικανοί να ανεξαρτητοποιηθούμε, φεύγουμε. Αργότερα αγαπάμε τους φίλους μας επειδή περνάμε καλά μαζί τους. Όσο πιο καλά περνάς με έναν φίλο σου, τόσο πιο καλό φίλο τον έχεις. Άρα και πάλι είναι μία σχέση αμοιβαίας εκμετάλλευσης, αφού ο ένας θέλει τον άλλον για την προσωπική του ικανοποίηση. Τέλος αγαπάμε τον σύντροφό μας επειδή η φύση έχει κανονίσει και για τη διαιώνιση του είδους, ενώ τον διαλέγουμε (άμα δεν είμαστε μπάζα και έχουμε τη δυνατότητα βέβαια xp) ανάλογα με τις προτιμήσεις μας. Άρα ή είμαστε κατά βάθος απίστευτα εγωιστές από φυσικού μας, και ίσως να μην το καταλαβαίνουμε καν, ή απλώς έτσι έχουμε φτιαχτεί. Όταν άκουσα αυτή την οπτική γωνία σε μία συζήτηση που είχα με τον ξάδερφο μου έμεινα, αφού πραγματικά βγάζει νόημα. Αλλά ακόμα και τώρα που δεν μπορώ ολοκληρωτικά να διαψεύσω τίποτα, είμαι αντίθετη, γιατί υπάρχουν κάποια άτομα στη ζωή μου, μετρημένα στα δάχτυλα μεν όπως έχω ξαναπεί, των οποίων θέλω πάντα το καλό και θα θυσίαζα πολλά πράγματα προκειμένου να τα κρατήσω κοντά μου. Δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα με καλύτερη λέξη από την αγάπη. Τα συμπεράσματα δικά σας.. Εγώ πάντως εκτός του ότι προβληματίστηκα, εκτίμησα περισσότερο κάποιες σχέσεις μου και ένιωσα τυχερή γιατί αγαπάω από επιλογή, ενώ εξαιτίας των ατόμων αυτών δεν θα πάψω να πιστεύω.

Αυτούς τους προβληματισμούς μου τους έβαλε στο μυαλό ο fav μου ξάδερφος, τον οποίο, όλως παραδόξως, αγαπώ :P ( ♥ κωστήη ♥ )